Μια Παιδική Χαρά στο κύμα

                                                                      Γράφει ο Βασίλης Νάκας

     Δήμος Αμφιλοχίας, 2013. Μια δημοτική ενότητα, μια πρωτεύουσα που υπολειτουργούν, αποξενωμένες από τους πολίτες τους. Λιγοστές προοπτικές, λιγοστές επιχειρηματικές διέξοδοι… μηδενικοί στόχοι κι ανύπαρκτα προγράμματα που να δρομολογούν στοιχειώδη αισιοδοξία… Σ’ αυτή την πόλη έχουμε κουραστεί πια να σημειώνουμε, να υποσημειώνουμε, να σχολιάζουμε, να εικάζουμε και να ψε-κάζουμε όσα θα μπορούσαν να γίνουν, όσα εξαντλήθηκαν στην αρένα τής υποσχεσεολογίας, κι όσα απλά μάς προσπέρασαν διότι οι δημοτικές διοικήσεις μας αποδείχθηκαν κατώτερες των περιστάσεων.

           Η συμπολίτευση διαψεύδει καθημερινά τις προεκλογικές της εξαγγελίες, και η αντιπολίτευση αναλώνεται σε «κονσερβοποιημένα» ευχολόγια – ίσα ίσα για να συντηρεί και να δικαιολογεί την ύπαρξή της(!). Αμφότεροι μοιάζουν σφιχταγκαλιασμένοι σε μια διελκυστίνδα αμοιβαίου σιγονταρίσματος κι ανοχής, με την αντιπολίτευση να διατηρεί υπομονετικά τα κεκτημένα, έως την ώρα τής διαδοχής στο τιμόνι τού δήμου. Όσοι, όμως, τιμήθηκαν με θέση στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οφείλουν να συμμεριστούν τα προβλήματα που ταλανίζουν τους πολίτες και να κατέβουν μαζί τους στον δρόμο των δυναμικών διεκδικήσεων.

Αν αρχίσουν από τώρα να προβάρουν το εγωιστικό κοστούμι τής αφυψηλού κριτικής με παρατρεχάμενους και αυλικούς, αν η συμμετοχή τους στα τεκταινόμενα του τόπου μας είναι επιφανειακή - με ρόλο θεατή πρώτο τραπέζι στα δημοτικά συμβούλια και τις εορταστικές φιέστες -, τότε το παροδικό αξίωμά τους δεν θα μπορέσει να συγκρατήσει τον εκπεσμό τους στη συνείδηση του κόσμου!

          Μια ματιά, εξάλλου, γύρω μας αρκεί για να μας πείσει για την αποσπασματικότητα των έργων και την ανακολουθία των λόγων. Μια ματιά γύρω μας αρκεί για να μας εξοργίσει για τη μιζέρια στην οποία μας έχουν καταδικάσει να οικοδομήσουμε το δικό μας παρόν… ανέλπιδο και μάταιο από όνειρα, διότι κάποιοι φρόντισαν να κουτσουρέψουν εξαρχής τα φτερά μας. Μεγαλώσαμε  εδώ, μάθαμε γράμματα εδώ, κι εδώ προσπαθούμε τώρα να σταθούμε στα πόδια μας και να στήσουμε το μέλλον μας… το φως αυτής τής πόλης μάς έβγαλε στον κόσμο κι αυτό θέλουμε να μεταδώσουμε και στα παιδιά μας… πόσο, όμως, και πώς οι προσπάθειές μας να ευοδωθούν όταν εδώ πια έχει κυριαρχήσει το βύθος τής αδράνειας και το σκότος τής ανασφάλειας;

          Μέσα σε τούτη την απόγνωσή μας στρέφουμε συχνά αγανακτισμένοι το βλέμμα μας στο δημαρχιακό μέγαρο: ψηλό κτήριο, επιμελώς ανακαινισμένο… ρίχνει τη σκιά του στην πόλη. Μοιάζει με ξένο σώμα επιβολής, κι όχι με συντονιστικό υλικό αλληλοσύνδεσης μεταξύ των δομών τού δήμου. Και δεν ευθύνεται, ασφαλώς, το οίκημα για τους συνειρμούς που ξεσηκώνει, αλλά οι συνήθεις ύποπτοι… οι ένοικοί του δηλαδή, που εκλέγονται μετά βαΐων και κλάδων ταπεινότητας, για να ψωνιστούν, εν τέλει, σαν πυργοδέσποινες και πρίγκιπες, ύπερθεν ενός πλήθους υπηκόων κακορίζικων και αυτοφασκελωνομένων…

Αυτοί, λοιπόν, οι ηγεμονίσκοι εξαντλούν όλο το στάδιο της ενεργητικότητάς τους, μηχανευόμενοι μεθόδους υποκλοπής  τής ψήφου τού κοσμάκη… έπειτα, ποιος είδε τον δήμαρχο και την κομπανία του και δεν έμεινε άφωνος μπρος στην οίηση του μεγαλείου τους… όπως τα παραφουσκωμένα κοκόρια και με ύφος τριάντα καρδιναλίων, αντιμετωπίζουν τους δημότες σαν δεσμώτες στις αλυσίδες τής τετραετούς, τουλάχιστον, βασιλείας τους!

          Από τα πλατιά παράθυρα και τα μεγάλα μπαλκόνια τού πύργου τους, κοιτάζουν την Αμφιλοχία… έρημη πόλη… κι όμως γερά μανταλωμένη μες στη χούφτα τους, να την κουμαντάρουν κατά τα γούστα τους… Το μόνο που μετρά για εκείνους είναι η εξουσία, η δύναμη με οποιοδήποτε κόστος, ακόμη κι αν είναι ανίκανοι για τη θέση – ακόμη κι αν είναι επιζήμιοι για τον τόπο που τους εξέλεξε – ακόμη κι αν γίνονται βάρος στην εξέλιξη και την πρόοδό του. Διότι δεν είναι ευθύνη τής δύστροπης μοίρας μας η ανάδειξη στα δημοτικά πράγματα ανθρώπων ασύμβατων με τις κατεπείγουσες ανάγκες μας, είναι προπαντός υπόθεση των πολιτών, που, χωρίς πλήρη συναίσθηση της πράξης τους, πετάνε την ψήφο τους στου «κουτρούλη τον γάμο»!

         Εκεί, λοιπόν, που οι δημαρχιακοί πρίγκιπες κάθονται μπρος στο βιτρινάτο γραφείο τους και ταξιδεύουν τον αρχομανή αριβισμό τους πάνω στα κύματα του Αμβρακικού, ας κοντύνουν λίγο τη ματιά τους σ’ ένα ελάχιστο κομμάτι από το απέραντο βιλαέτι τους. Ας προσέξουν στα αριστερά τους την Παιδική Χαρά, που η αλαζονική «φουσκοθαλασσιά» τους έχει μετατρέψει σε Παιδικό Κίνδυνο!  Κίνδυνο διαρκούς απειλής τραυματισμού για τα παιδιά… ένα μέρος αρκετά επίφοβο από πλευράς ασφαλείας, όπου όλα μπορούν να συμβούν… ακόμα κι αν οι γονείς είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί… διότι και μια στιγμή απροσεξίας μπορεί να έχει σοβαρές επιπτώσεις…  πόσο μάλλον όταν η συγκεκριμένη Παιδική Χαρά δεν πληροί κανέναν κανόνα προστασίας των χρηστών της: ούτε περίφραξη, ούτε ελαστικό δάπεδο, ούτε σωστά υπολογισμένη απόσταση των οργάνων από το έδαφος, ούτε φωτισμός.

 Όλα στην τύχη τους δηλαδή, κι ο Θεός να βάλει το χέρι του!
          Πέρα, όμως, από την ακαταλληλότητά της, είναι και η μοναδική που διαθέτουμε. Πρέπει, συνεπώς, ο πολίτης να επιλέξει, ή να «μπουντρουμιάσει» τα παιδιά του στο σπίτι ή να τα εμπιστευτεί στο «στόμα τού λύκου»! Αλλά πριν επιλέξει εκείνος για το παιδί του, επέλεξαν οι δημοτικοί μας πατέρες να του παραδώσουν μια πόλη επαρκώς τσιμενταρισμένη, όπου δεν υπάρχει θέση για άλλη Παιδική Χαρά. Ποιος σκοτίζεται για την ψυχική και σωματική υγεία των παιδιών που θέλουν να εκτονωθούν και να διασκεδάσουν, επεκτείνοντας με τέτοιου είδους παιχνίδια τις γνώσεις και τις γνωριμίες τους;

          Στον δήμο μας, καθώς φαίνεται, έχει επικρατήσει το πιασάρικο σλόγκαν «όσο λιγότερα δίνουμε στον πολίτη τόσο λιγότερα μας ζητά». Χαλαρααά δηλαδή, που λένε και οι Σαλονικιώτες… Τι χρειάζονται, άλλωστε, οι Παιδικές Χαρές, καλύτερα τα παιδιά να μένουν στην άνεση του σπιτιού, μπροστά στην τηλεόραση ή τον υπολογιστή. Να μην ασκούνται καθόλου, να μένουν κλεισμένα στον μικρόκοσμό τους και να εθίζονται, από αυτή την καθοριστική για την εξέλιξή τους ηλικία, σε μια παθητική στάση απέναντι στη ζωή, ακολουθώντας το πρότυπο του απρόσωπου καταναλωτή ή υπερκαταναλωτή με τα υπέρβαρα χαρακτηριστικά.

          Είναι, επομένως, εκ των πραγμάτων αδύνατο μια Παιδική Χαρά να τα βάλει με το κύμα που σηκώνει η θυελλώδης αδιαφορία των ιθυνόντων. Το δημαρχιακό μέγαρο σκεπάζει κι αυτή κάτω από το ομιχλώδες πέπλο του. Δεν χρειάζονται, μάλλον, τα χαρούμενα γέλια των παιδιών… ίσως προτιμάται άλλη μια απλωσιά από καρέκλες και τραπέζια για το φραπεδάκι μας. Εκεί θα κλαίμε πιο άνετα της μοίρας μας το άδικο, μέχρι το ίδιο κύμα να μας συμπαρασύρει για τα καλά στα βρόχια του...