Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές -
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aμφιλοχία που φεύγει.
( Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ )
Ας με συγχωρήσει ο μεγάλος Αλεξανδρινός για την ελαφρά παρέμβασή μου στο κορυφαίο ποίημά του. Και, κυρίως, ας μου συγχωρήσει το γεγονός ότι θα χρησιμοποιήσω τον λόγο του ως βήμα, για να αναφερθώ στα εν Αμφιλοχία πράγματα. Μικρός ο τόπος μας μπροστά στο μεγαλείο τού ποιητή, αλλά ισόποσης αλαζονείας οι ντόπιοι μας ηγεμόνες μπροστά στην οίηση του Αντωνίου. Εκείνος, βέβαια, έχασε μια ολόκληρη αυτοκρατορία μέσα από τα χέρια του… οι δικοί μας έχασαν τ’ αβγά και τα πασχάλια, παρασύροντας στην αποτυχία και την παρακμή μια περιοχή, που άλλοτε διατηρούσε ισχυρά εχέγγυα δυναμισμού και ανάπτυξης.
Ο δικός τους θίασος, εσμός αυλοκολάκων και παρατρεχάμενων, τους οδήγησε προσώρας να πιστέψουν πως η εκλογή τους ισοδυναμούσε με άνοδο σε θρόνο κραταιό και ακλόνητο, ώστε να χρησιμοποιούν την εξουσία τους σαν όργανο αυτοπροβολής και αριβισμού. Οι συνεχείς επανεκλογές τους τούς έκαναν να φουσκώσουν σαν κοκόρια όλο έπαρση, έστω κι αν κάτω από τα πομπώδη κακαρίσματά τους η Αμφιλοχία μεταβαλλόταν σταδιακά σε σωρό ερειπίων. ένας, στην ουσία, κατ’ όνομα δήμος, που αδυνατεί να προσφέρει στους κατοίκους του έστω και τα στοιχειώδη!
Έχουν, όμως, αποκτήσει τέτοια σχέση εξάρτησης με την «καρέκλα», σε επίπεδο φροϋδικής νεύρωσης, που αδυνατούν να την αποχωριστούν… παρόλο που γνωρίζουν ότι δεν έχουν κάτι περισσότερο να προσφέρουν στον τόπο, αν ποτέ πρόσφεραν κάτι ουσιαστικό – πέρα από ανέξοδες πομφόλυγες και δεκάρικους τής καρπαζιάς! Ας αποχαιρετίσουν, λοιπόν, την Αμφιλοχία, γιατί ο πάτος τής κατάπτωσής της δεν έχει πιο κάτω!
Πόσα χαστούκια πρέπει να δεχτούμε ακόμη, όταν στην καρδιά τού καλοκαιριού οι δυο κεντρικότερες πλαζ βρίσκονται σε κατάσταση «καραντίνας», όταν έχουμε φτάσει στο σημείο να κυνηγάμε τους τουρίστες με το δίκαννο; Δέκα χρόνια παντοδυναμίας τού δικού μας Αντωνίου δεν ήταν μάλλον αρκετά, για να αξιοποιηθεί συνδυαστικά το τρίπτυχο παραλίες, μαρίνα, αρχαιότητες… κι αντί να αποτελέσουν τους πυλώνες πάνω στους οποίους θα μπορούσε να στηριχθεί ο οικονομικο-πολιτιστικός σχεδιασμός μας, αφέθηκαν, επιδεικτικά, να μαραζώνουν.
Γιατί τι άλλο μπορεί να προσελκύσει κόσμο, κατά τους θερινούς μήνες, σ’ έναν σύγχρονο δήμο πέρα από τις ποιοτικές προτάσεις του στους τομείς τής ψυχαγωγίας, του πολιτισμού και της αναψυχής; Σε όλα αυτά, οι δημοτικές υπηρεσίες μας έχουν αποτύχει παταγωδώς, όχι μόνο να εκπονήσουν έναν αξιόπιστο προγραμματισμό, αλλά και να καταφέρουν απλώς να σταθούν στο ύψος των εν κρίσει περιστάσεων. Φωτεινή ηλιαχτίδα, στην πλήρη ανοργανωσιά των δημοτικών μας αρχών, οι φιλότιμες προσπάθειες των ανθρώπων τού πολιτιστικού συλλόγου να δώσουν λίγο χρώμα στα θερινά μας βράδια. Αποκορύφωμα των πρωτοβουλιών τους η συναυλία τού Β. Παπακωνσταντίνου… έστω κι έτσι θα ακουστεί λίγο πιο έξω η Αμφιλοχία και δεν θα χαθεί τελείως κι αυτή η σεζόν.
Όσο, ωστόσο, οι υποδομές απουσιάζουν ή υπολειτουργούν, όποιες πρωτοβουλίες και να ληφθούν είναι καταδικασμένες είτε να αποτύχουν είτε να μην αποδώσουν τα αναμενόμενα. Δεν είναι δυνατόν να είμαστε παράλιος δήμος και να μην έχουμε ασχοληθεί καν να προαγάγουμε το θαλάσσιο δυναμικό μας… Δεν είναι δυνατόν να διαθέτουμε μοναδικούς αρχαιολογικούς θησαυρούς και να τους εγκαταλείπουμε στη λήθη… Δεν είναι δυνατόν να μην αξιοποιούμε τον πλούτο και την ποιότητα των προϊόντων μας, για να εξελιχθούμε σε γαστριμαργικό κέντρο της περιοχής… Κι όλα αυτά, ενισχυόμενα από το κάλλος τού φυσικού σκηνικού που μας πλαισιώνει, θα μας ανέβαζαν αυτόματα αρκετές θέσεις στον χάρτη τού τουρισμού, αυξάνοντας σημαντικά τις αφίξεις επισκεπτών.
Τίποτα, όμως, από αυτά δεν έχει συμβεί, ούτε πρόκειται να συμβεί… όχι γιατί δεν το θέλουμε, αλλά γιατί πάσχουμε από έλλειμμα ηγεσίας, από στελέχη ικανά να εργαστούν διεξοδικά πάνω σε συγκεκριμένα προγράμματα και με συγκεκριμένη στρατηγική. Εδώ, δυστυχώς, η μόνη στρατηγική που ακολουθείται είναι του βλέποντας και κάνοντας, και το ωχαδελφικό «άντε, να τη βγάλουμε και φέτος». Έτσι, όμως, το πράγμα δεν οδηγεί πουθενά και κάθε χρόνο θα πηγαίνουμε και χειρότερα… με τους επαγγελματίες να σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος αυτής τής ασταμάτητης μιζέριας.
Ανάμεσα, λοιπόν, στις δυο παρατημένες πλαζ, ο αόρατος θίασος από το αλλοτινό μας μεγαλείο διαπομπεύει τους Αντώνιους, που πήραν στον λαιμό τους μια πόλη, έναν δήμο, έναν λαό… που τα σχέδια και τα έργα τους χρόνο με τον χρόνο μίκραιναν, ώσπου να καταλήξουν λαοπλάνες γελοιότητες. Αποχαιρετήστε, συνεπώς, την Aμφιλοχία που φεύγει… γιατί αυτή έχει αρχίσει, σιγά σιγά, να συνέρχεται από την κοίμησή της, κι είναι έτοιμη να ξεράσει οριστικά τις παρωχημένες καρικατούρες σας…
Νάκας Βασίλης, δημοσιογράφος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου