Η Φωνή τής Αμφιλοχίας

Γράφει ο Βασίλης Νάκας

Η συγγραφή τού άρθρου αυτού έχει γεννηθεί ως ιδέα, εδώ και αρκετό καιρό, στο μυαλό μου. Για μένα θα είχε τον χαρακτήρα απάντησης στο ερώτημα που με απασχολεί από τότε που άρχισα να αρθρογραφώ πάνω στα θέματα τα σχετικά με την πόλη, και τον δήμο μας εν γένει. Η Φωνή τής Αμφιλοχίας… υπάρχει πια κάτι τέτοιο, ή έπεσε οριστικά σε χειμέρια νάρκη και λήθαργο αδιατάρακτο; Επί δύο σχεδόν χρόνια, προσπαθώ με τη γραφίδα μου σαν οίστρος να συνεγείρω μέσα της τη φιλοτιμία τής διεκδίκησης… της διεκδίκησης του ψελλίσματος δυο απλών, αλλά τόσο αποφασιστικών λέξεων: Είμαι Ζωντανή

   Σίγουρα αυτή η Φωνή υπάρχει ακόμη μέσα μας. Την ακούμε κάθε φορά που τα δεινά τής πόλης μας μάς ωθούν να κάνουμε την αυτοκριτική μας, κάθε φορά που μας βασανίζει εκείνο το «γιατί» κι εκείνο το «εάν». Αιτίες και υποθέσεις, δηλαδή, απόληξη των οποίων είναι το ίδιο πάντα αποτέλεσμα, η απόλυτη εκμηδένιση του τόπου μας. Είναι σαν να έχουμε καταντήσει ένα οικιστικό φιλέτο και μαγαζί γωνία σε στάχτη και μπούλμπερη… λες και πέρασαν από τα μέρη μας ο Αττίλας και οι Ούννοι σύντροφοί του!

          Βάρβαροι, δυστυχώς, υπάρχουν αρκετοί και στις μέρες μας. Δεν είναι μόνο όσοι έμειναν στην Ιστορία ως βίαιοι και απολίτιστοι, αλλά κι όσοι σύγχρονοί μας, ενώ δήθεν εμφορούνται από τις ανθρωποκεντρικές αρχές τής δημοκρατίας, εγκατέστησαν στον δήμο μας τον σκοταδισμό και τη φαυλότητα. Είναι, αλήθεια, λίγα δέκα χρόνια, για να δείξει κάποιος τις ικανότητες και το ποιοτικό του υπόβαθρο; Στην Αμφιλοχία, όπως φαίνεται, δέκα χρόνια είναι απλώς το ορεκτικό… πριν αρχίσει το κυρίως γεύμα για τους εξουσιάζοντες… και η κυρίως νηστεία για τον πολίτη… Στο τέλος, βέβαια, θα απομείνουμε εμείς κι εμείς, σ’ ένα στημένο καρέ όπου τα σημαδεμένα χαρτιά θα υποδείχνουν εξαρχής τούς νικητές… αφήνοντάς μας το «τιμητικό παράσημο» του μουντζούρη!


          Έχουμε, άλλωστε, συνηθίσει, μετά την υποσχεσεολογία και τα φούμαρα των προεκλογικών εξαγγελιών, όταν ανοίγουν οι μετεκλογικές κουρτίνες, να ερχόμαστε μύτη με μύτη με τον γνωστό μας mr Zong. Ενώ, λοιπόν, το ξέρουμε, έχουμε συνείδηση ότι η ψήφος μας πάει χαμένη, εξακολουθούμε να ψηφίζουμε τούς αμετακίνητα κι αμετανόητα λογάδες και απαξιωμένους ανθρώπους και παρατάξεις! Σαν να μην μπορούμε να φανταστούμε την ύπαρξή μας σ’ αυτόν τον καταταλαιπωρημένο τόπο, χωρίς να έχουμε μπαστακωμένες στον σβέρκο μας τις γραφικές φιγούρες τους! Σαν να πρόκειται για τις μασκότ μας, σε μια αρένα όμως όπου τα θηρία τής αποδιοργάνωσης, της εγκατάλειψης, του ηγεμονισμού μάς κατασπαράζουν καθημερινά. Χωρίς τη σταθερότητα του πρωτογενούς τομέα, τη δυναμική τού τουρισμού και τη διάχυση των υπηρεσιών, ο δήμος μας μοιάζει με σαπισμένο σκαρί, έτοιμο να καταποντιστεί στη δίνη τής ανοργανωσιάς που οι κυβερνήτες του το έχουν εγκλωβίσει.


          Όλα αυτά, ασφαλώς, τα έχω τονίσει επανειλημμένως. Δεν νομίζω, όμως, πως καμιά περιγραφική δεινότητα μπορεί να εικονίσει ρεαλιστικότερα το ακαλαίσθητο μεγαλείο τής πόλης, από τις δικές μας αισθήσεις. Κι όταν οι αισθήσεις αυτές λειτουργούν με νου και λογική, γίνονται κραυγές αγωνίας για το κατάντημα και το μέλλον ενός τόσο προικισμένου τόπου. Θα είναι, αναμφίβολα, ένα μέλλον χωρίς τη νεανική μαγιά των δημοτών του, γιατί ποιος αξιόλογος άνθρωπος θα επιχειρήσει να παραμείνει και να δημιουργήσει κάπου, όπου τα εμπόδια και οι τρικλοποδιές που του στήνονται είναι περισσότερες από τις προοπτικές;


          Σε τούτο, εντούτοις, το σικέ παιχνίδι, με τους δημαρχίσκους να παρουσιάζονται ακλόνητοι και κραταιοί στο πόστο τους, και τους υποψήφιους διεκδικητές να βρίσκονται σε κατάσταση ονείρωξης με το αξίωμα της μείζονος αντιπολίτευσης… ήταν ευχάριστη έκπληξη η κίνηση των επαγγελματιών τής πόλης να διατρανώσουν, με μια έντονα καταγγελτική μπροσούρα, την αντίθεσή τους στην κατρακύλα που η ανέφελη ομήγυρη του δημαρχείου οδηγεί τον δήμο μας.


          Θα ευχόμουν αυτή η προσπάθεια να αποτελέσει το πρώτο σκίρτημα, ώστε η Φωνή τής Αμφιλοχίας σταδιακά να εξελιχθεί σε στρόβιλο και καταιγίδα, ξεπλένοντας τον τόπο μας από άτομα, πρακτικές και νοοτροπίες που μας έχουν φέρει μια ανάσα πριν το χείλος τής αβύσσου… Είναι καιρός να στηριχθούμε στις δικές μας δυνάμεις… Μόνο εμείς, οι καθημερινοί άνθρωποι αυτού τού τόπου, μπορούμε να ξαναδώσουμε στον δήμο μας τη Φωνή που κάποιοι τού στέρησαν… γιατί είναι Φωνή συνείδησης και θέλει κότσια και διάθεση προσφοράς για να σταθείς απέναντί της.
          Όσοι, συνεπώς, εξακολουθούν να συγχέουν τα κίνητρα της φιλοδοξίας με τα δεσμά τής φιλαυτία τους, ήρθε η στιγμή να αποτραβηχτούν ή να παραμεριστούν από τα δημοτικά πράγματα. Αρκετά συρρικνώσαμε οικονομικά και αφυδατώσαμε κοινωνικά τον τόπο μας. Ας αφυπνιστούμε τώρα, πριν είναι πολύ αργά… Κι ας κάνουμε τη Φωνή τής Αμφιλοχίας σύνθημά μας…
          Αυτή, ίσως, είναι και η απάντηση στο αρχικό ερώτημά μου: εμείς κι ο δήμος μας μια Φωνή, αλλιώς δεν έχει νόημα, γιατί και οι δυο θα βγούμε χαμένοι…


Νάκας Βασίλης, δημοσιογράφος.